"Το Δέρμα που Κατοικώ": Η (ίσως) καλύτερη ταινία του Pedro Almodovar.

«La piel que habito/The skin I live in»

Υπόθεση: Ο Ρομπέρτο είναι ένας φημισμένος πλαστικός χειρουργός που ζει σε μια έπαυλη μαζί με την πιστή του υπηρέτρια (απαραίτητη η συμμετοχή της Μαρίζα Παρέδες) και μια πανέμορφη κοπέλα κλειδωμένη σ' ένα δωμάτιο, την οποία περιποιείται, παρατηρεί και της οποίας το δέρμα προσπαθεί να κάνει άτρωτο. Μέχρι εκεί με την υπόθεση, γιατί η ταινία έχει ανατροπές που καθορίζουν την αξία της.

Και περιμέναμε να δούμε τι θα είναι αυτή η ταινία, τι έχει ετοιμάσει το μυαλό του Πέδρο Αλμοδόβαρ που στην προκλητική του καριέρα συνεχώς ωριμάζει, αλλάζει όψεις, εξελίσσεται κι εκπλήσσει. Από τις εικόνες και τα clips που είχαν κυκλοφορήσει, μαντεύαμε τις αναφορές του: «Τα Μάτια Χωρίς Πρόσωπο» του Ζορζ Φρανζί, για την αναγέννηση των αγαπημένων; Το «Πρόσωπο μια Αλλης», του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα, για την παντοδύναμη παρέμβαση της επιστήμης; Το μυθιστόρημα του Τιερί Ζονκέ, «Mygale», το οποίο διασκευάζει πολύ, πολύ μακρινά; Φυσικά, τα έχει χρησιμοποιήσει όλα, τα έχει τιμήσει στις εικόνες του κι έχει κάνει κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό κι εντελώς δικό του.

(H πρωταγωνίστρια της ταινίας)

Ενα κλασικό, σκοτεινό μελόδραμα ως είδος, το «La Piel Que Habito» είναι, κατ' αρχήν, πανέμορφο. Ενας σπουδαίος σκηνοθέτης, σαν τον Αλμοδόβαρ, οφείλει πρώτα να κατακτά την οθόνη, να φτάνει την εικαστική μαγεία, για να περάσει, μετά, τις τόσο τολμηρές ιδέες του στον κόσμο. Και το κάνει με μια απίστευτη ικανότητα και απλότητα ταυτόχρονα, υποκλινόμενος στο δικό του ρόλο του σκηνοθέτη, του διευθυντή φωτογραφίας και του συνθέτη του, που μαζί του δημιουργούν ατμόσφαιρα της χρυσής εποχής του κινηματογράφου και τίποτα λιγότερο. Πράγμα που φέρνει στο μυαλό την επίσης πανέμορφη, αλλά σε σύγκριση εξαιτερικά επιτηδευμένη πανδαισία του Λαρς φον Τρίερ.

Ταυτόχρονα, επειδή είναι και σκηνοθέτης ηθοποιών, ο Αλμοδόβαρ πλάθει, όπως ο Ρόμπερτ, τον Αντόνιο Μπαντέρας και την Ελενα Ανάγια και τους δίνει προσωπικότητες τραγικών ηρώων, μαγνητικών υπάρξεων που βγαίνουν έξω από την πραγματικότητα.

(Ο Αντόνιο Μπαντέρας επί το έργον!)

Και πάνω απ' όλα, βέβαια, ο Αλμοδόβαρ βυθίζεται σ' ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ζωής: το πόσο καθορίζει το σώμα τον άνθρωπο, το τι σημαίνει αν ένα σώμα είναι γυναικείο ή ανδρικό, για εκείνον που ζει μέσα του, το αν η απώλεια του σώματος σημαίνει και απώλεια του ανθρώπου, το πόσο ικανός είναι ο άνθρωπος, σα Θεός, να το αλλάξει και τι σημαίνει αυτή η αλλαγή για την ψυχή, που δεν έχει σώμα, ούτε δέρμα, ούτε απτή ταυτότητα.

Κι εκεί που θα μπορούσε να πνιγεί στα βαθειά νερά του υπαρξισμού, ή να γελοιοποιηθεί από τις γκροτέσκες επιλογές του, αναδύεται ως μοναδικός, ατρόμητος και υπερβατικός δημιουργός και, κυρίως, σοφός άνθρωπος. Χωρίς, καν, να κάνει έκπτωση στο χαρακτηριστικό του χιούμορ, που πια μοιράζεται με οικειότητα με τον θεατή, σαν παλιοί φίλοι που μοιράζονται ένα ιδιωτικό αστείο. Με διάθεση και κοινωνικής ανοχής και προσωπικής εξομολόγησης. Σα να λέει, αυτό είναι το ζόρι μου τόσα χρόνια κι αυτό είναι και το δικό σου.

ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ TRAILER ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ