Ένας Εργάτης Του Λόγου
Γενέθλια ημέρα Οδ।Ελύτη 2/11/2011

«Σ’ ένα χορταρένιο ηλιοφώτιστο σπίτι με δέντρα ελιάς & τα δαφνόφυλλα να ρέουν από παντού πάνω στα ανέγγιχτα κορμιά μοιάζει να κατοικεί σήμερα ο λόγος αυτού του Τελευταίου Έλληνα που με μια απλή εξομολόγηση καρδιάς μας ταξίδευε… μας ταξιδεύει… ευχόμενοι να μας ταξιδέψει.. μένοντας.. αθάνατος στους σκόρπιους λιγόφαγους καιρούς που έρχονται βεβιασμένα να μας κατασπαράξουν». Ελύτης: «Γιορτάζω έχω γενέθλια τριγύρω κόσμος πολύς φωσφόριζε μέσα σε μία καθαρή ασφαλής μορφή πυρηνικής ενέργειας περιμένοντας με ανυπομονησία να σβήσω το μπλε φεγγάρι. Φύσηξα με δύναμη ψυχής τα μπλε κεράκια που βρίσκονταν τοποθετημένα στην σκαλοπατένια γεμάτη λευκότητα απ’ το φώς του Ηλίου τούρτα… έσβησα τα ενενήντα-εννιά μου έμεινε ένα καθώς κοίταγα εκστατικός τους αστερισμούς της ουράνιας σφαίρας .. Φυσούσα ..Φυσούσα αλλά η πνοή των ανέμων δεν κατάφεραν να σβήσουν την φλόγα που αγέρωχη κυμάτιζε σαν γαλανόλευκη σημαία πάνω στους σαπισμένους βράχους της φουρτουνιασμένης θαλάσσης. Το ταξίδι στον ουρανό των αγγέλων φαίνεται να είναι γαλήνιο μακριά από τα δυσβάσταχτα βάρη της πένας που για χρόνια κουβαλούσε θλίψη, μοναξιά, έρωτα, νοσταλγία σαν ένα βυθισμένο σαπιοκάραβο, ταλαιπωρημένο από τον καημό της ξεχασμένης αγάπης του που καιρό τώρα ψάχνει να αντικρίσει απεγνωσμένα, χωρίς απάντηση καμιά. Κι όμως συνεχίζω να παραμιλώ μονάχος στο πέρασμα των αιώνων με μοναδική συντροφιά να αντηχούν στις ελαστικές μεμβράνες του τυμπάνου μου τις χρυσοκεντημένες αγγελικές μελωδίες απ’ τις επτά σάλπιγγες των ιπποτών της στρογγυλής τραπέζης φρουρώντας με τα εξαπτέρυγα τους το ηλιοκαμένο ουρανί βότσαλο μιας ανεπιθύμητης ανεμοθύελλας έχοντας υπολογίσει από πριν την μαθηματική εξίσωση του αποτελέσματος. Ο παρθενικός τροχίσκος του Θερινού ηλιοστασίου της μητέρας γης ενός γεωμετρικού άξονα χαραγμένου από έναν μυτερό διαβήτη αντιφεγγίζει με την Ισημερία της εξορίας μου η οποία ψάχνει με αλλεπάλληλους κραδασμούς να επιστρέψει ζωντανή βλέποντας πόρτες κλειστές στο διάβα της εξόδου. Στην λεωφόρο των Ηλυσίων πεδίων με συντροφιά στην απέραντη όχθη του κάμπου να αναφαίνονται τα νησιά των Μακάρων επικρατούσε μια αιώνια άνοιξη χαράς & ευδαιμονίας ξεκουράζοντας νεκρούς από γήινα δάκρυα χωρίς να τους ταλαιπωρούν τα φθινοπωρινά φύλλα των γυμνών δέντρων, οι χειμωνιάτικες νεροποντές των νιφάδων του χιονιού, τα ανοιξιάτικα κελαηδίσματα της ξαναγεννημένης φύσεως κι όλοι προστατευμένοι κάτω απ’ την ολοστρόγγυλη ομπρέλα των καυτών ηλιαχτίδων του νεοφώτιστου φωτός ολοκληρώνοντας με επιτυχία την αρχή του κύκλου της ευθανασίας και το πέρας της αθανασίας. Σε αυτήν την αισθητή πεδιάδα το ποτάμι του χρόνου κυλάει χωρίς φράγματα, χωρίς αναστεναγμούς καθώς η φθορά του δεν μεταφέρεται στα γυμνά άυλα σώματα μιας κι στον κόσμο του ψεύδους όλα αρχίζουν μ’ ένα κλάμα ακολουθεί η Μαραθώνια διαδρομή της μοναχικότητας … αρπάζοντας… στην τελική τη σκυτάλη του εφοδιασμού παραδίδοντας στον επόμενο τη σκυτάλη του καταναλωτισμού αφήνοντας κενό το εσωτερικό του κυλίνδρου για να μπορέσει να αναρωτηθεί ο ίδιος για το που μπορεί να βρίσκεται το κρυπτογραφημένο μήνυμα μίας γνωρίζουσας αρχής ανυποψίαστης για την ώρα του τέλους.»