'Ο ΕΘΙΣΜΟΣ'

Ω, η βρώμα εδώ μέσα είναι χειρότερη και από οστεοφυλάκιο.

Αυτό είναι ένα νεκροταφείο.

Σειρές με θρυμματισμένες ταφόπλακες.

Φαύλοι, προσβλητικοί επιτάφιοι.

Και όλοι ελκόμαστε εδώ σα μύγες.

Θα ήθελα να σας μιλήσω για μία απ’ τις καλύτερες ταινίες που έχω δει (και πιστέψτε με έχω δει πολλές!):

THE ADDICTION, Abel Ferrara (1995)

http://www.imdb.com/title/tt0112288/

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Addiction

   To ‘The Addiction’ το πρωτοείδα πέρυσι και για δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσες φορές πάλι προχτές. Είναι περίεργο να την χαρακτηρίσει κανείς και έχω δει διάφορες απόψεις να την τριγυρίζουν. Εγώ θα σας πω τη δική μου εκδοχή, που αποτελεί και το λόγο που τη θεωρώ άρτια.

    Καταρχήν, η ταινία είναι ασπρόμαυρη, παρ’ όλο που γυρίστηκε σε χρωματοκρατούμενη εποχή, πράγμα το οποίο το θεωρώ αισθητικά πανέμορφο και ειδικότερα όταν μιλάμε για ‘γκρίζα’ θέματα. Το θέμα, που πραγματεύεται είναι ότι ο Ferrara κατάφερε να περάσει ένα σαφέστατο μήνυμα, το οποίο μάλιστα το κότσαρε και στον τίτλο. ‘ΕΘΙΣΜΟΣ’. Το νόημα αυτής της έννοιας το έδειξε με καλλιτεχνική δεξιότητα μέσα από έναν απ’ τους πιο γνωστούς μύθους. Εκσυγχρόνισε, λοιπόν, τους βρικόλακες και τους εισήγαγε σε μια ασπρόμαυρη Νέα Υόρκη των 90’s, να φιλοσοφούν τον εθισμό τους για την έντονη μανία, που έχουν για αίμα. Ο σκηνοθέτης αυτό, που δείχνει αλληγορικά μέσω των βαμπίρ είναι η μανία του καθενός μας για χάρη του ατομικού μας εθισμού, ο οποίος μπορεί να βρίσκεται σε οτιδήποτε, είτεαυτό είναι ηθικά καλό ή όχι.

   Επίσης, θα ήθελα να πω, σαν πιστός λάτρης των (αυθεντικών!) βρικολάκων, απ’ τη στιγμή που είδα το Bram Stoker’s Dracula του Copola και αφού διάβασα και το βιβλίο, ότι ακολουθεί όλους τους κανόνες των λόρδων της νύχτας και μάλιστα προσαρμοσμένους στην καθημερινή, σύγχρονη ζωή. Η ταινία, όπως θα ήθελα να προϊδεάσω, είναι βαθειά φιλοσοφική, επεξηγώντας μας ‘το γλυκό γάλα της κακοτυχίας’ απ’ τα χείλη των μεγαλύτερων στοχαστών της ανθρωπότητας. Μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι όλοι οι σπουδαίοι δημιουργοί αιωνίως και χωρίς εξαίρεση είχαν κάποιον ή κάποιους φθαρτικούς εθισμούς. Ο Ferrara επικαλείται τις διανοητικές αυτές αυθεντίες, για να μας δείξει τα όρια της τρέλας, της ανάγκης, της αυτοκαταστροφής και γενικά της κακίας και της αμαρτίας, αλλά και της δημιουργικότητας, που μπορεί να μας γεννήσει η κατάσταση της έξης.

   Άλλη μια φιλοσοφική πινελιά τοποθετείται στην αναφορά στην ελληνική γλώσσα (την πιο δύσκολη όλων, όπως θεωρείται) μέσω του ονόματος του σκοτεινού χαρακτήρα ‘Πείνα’, που υποδύθηκε εκπληκτικά ο ταλαντούχος Christopher Walken.

   Αντίθετα, η επιλογή της Lilly Taylor δε νομίζω ότι ήταν η κατάλληλη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αν και τα έβγαλε επαρκώς εις πέρας, αλλά εμένα τουλάχιστον δε με συνεπήρε τόσο, όσο το έκανε η Annabella Sciorra ως Casanova.

   Τέλος, τα φοβερά πλάνα του σκηνοθέτη σε συνδυασμό ένα απίστευτο soundtrack συνθέτουν ένα ιδανικό πάζλ ως background σε μια υπέροχη παραγωγή. Σκηνές, όπως ο κλόουν έξω απ’ το παράθυρο του νοσοκομείου ή το μαύρο αίμα στο λευκό πάτωμα του μπάνιου, αλλά και άλλες, όπως οι ηλιαχτίδες πάνω στον εσταυρωμένο, θίγοντας και θρησκευτικά θέματα, ή το αίμα που βγαίνει απ’ τη φλέβα του πρεζάκια μετά την εξαγωγή της σύριγγας, ακόμη και την Kathy, ντυμένη με τις ιστορικές Martin’s των 90’s, να επιτίθεται στον περαστικό, που πήγε να την βοηθήσει, κάτω από έναν γενικότερα υπέροχο φωτισμό, από άποψη φωτογραφίας.

   Κλείνοντας, θα ήθελα να συνοψίσω την ταινία σ’ ένα ρητορικό ερώτημα:

Πώς είναι δυνατόν να μην είναι άψογη μία ταινία, που κατάφερε να συνδέσει σχεδόν μαγικά τον Δάντη, τον Νίτσε, τις Martin’s και τα ελληνικά με τα μαρτύρια του εθισμού, ακόμη και από το αίμα?