Νέα ταινία για τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη από Πέμπτη 29/11

Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Σύμφωνα με την αρχή της απροσδιοριστίας (ή αβεβαιότητας) του Χάιζενμπεργκ είναι αδύνατον να μετρηθεί ταυτόχρονα και με ακρίβεια τόσο πρακτικά όσο και θεωρητικά η θέση και η ταχύτητα ή ορμή ενός σωματιδίου. Κατ' αναλογία, μόνο να εικάσουμε μπορούμε πώς θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε κάνει κάτι διαφορετικά είτε αυτό αφορούσε μια απόφασή μας σε μια κρίσιμη στιγμή ή απλώς το αν χάσαμε ή προλάβαμε ένα λεωφορείο πχ. Τα υπόλοιπα είναι θέμα φαντασίας. Και πίστης.

Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

«Αν...»

Σκηνοθεσία: Χριστόφορος Παπακαλιάτης

Παίζουν: Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Μαρίνα Καλογήρου, Γιώργος Κωνσταντίνου, Μάρω Κοντού, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Μαρία Σολωμού, Φάνης Μουρατίδης, Θέμις Μπαζάκα, Ακύλας Καραζήσης, Τάσος Ιορδανίδης, Τάκης Σπυριδάκης

Αξιολόγηση: ** 1/2

Υπόθεση: Ο Δημήτρης είναι σκηνοθέτης. Ζει με το γερμανικό του λυκόσκυλο, τη Μοναξιά, κάπου στην Πλάκα. Μια καλοκαιρινή νύχτα του 2009 η Μοναξιά ζητάει επιτακτικά να βγει βόλτα για την «ανάγκη» της. Αν ο Δημήτρης βγάλει βόλτα τη Μοναξιά δεν θα είναι σπίτι του όταν θα μπουν μέσα ληστές. Κυρίως, όμως, θα γνωρίσει τη Χριστίνα που με το 2CV της θα χτυπήσει το σκύλο του. Κι ένας μεγάλος έρωτας θα γεννηθεί. Με συγκεκριμένη κατάληξη το 2012, στο ζενίθ της οικονομικής κρίσης. Αν όμως δεν βγάλει βόλτα τη Μοναξιά και τον δείρουν οι ληστές και δεν γνωρίσει τη Χριστίνα, πώς θα είναι η ζωή του Δημήτρη;

Η άποψή μας: Ο Παπακαλιάτης αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση. Οι τηλεοπτικές σειρές που είχαν τη σφραγίδα του σημείωσαν μεγάλες τηλεθεάσεις. Ωραίο αγόρι είναι και γράφει στο φακό (τηλεοπτικό τε και κινηματογραφικό) - εύκολα λοιπόν μπορεί να του βγει η ρετσινιά του ναρκισσιστή. Επίσης, τα σενάριά του βρίθουν κινηματογραφικών δανείων - εύκολα λοιπόν μπορεί να του βγει και η ρετσινιά του αντιγραφέα ή του κλέφτη (μένει να διαπιστώσουμε σε ποια κατηγορία της διάσημης ρήσης του Γιώργου Σεφέρη - για τους συγγραφείς - ανήκει). Είναι μέτριος, λοιπόν ή ιδιοφυής; Αντιγράφει ή κλέβει;

Ξεκινώντας από τον ίδιο τον τίτλο, έχουμε κραυγαλέα παραπομπή στο «If....» του Λίντσεϊ Άντερσον (στο δικό του τίτλο βέβαια ο Χριστόφορος έβαλε τρεις τελείες αντί για τέσσερις...). Η «Διπλή ζωή της Βερόνικα» του Κριστόφ Κισλόφσκι, το «Τρέξε Λόλα τρέξε» του Τομ Τίκβερ και το «Απρόσμενος έρωτας» του Πίτερ Χάουιτ σίγουρα αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τη λογική των δύο διαφορετικών πραγματικοτήτων που βιώνει ο ήρωας ως εναλλακτικές πορείες ζωής. Το «Μία ημέρα» της Λόνε Σέρφινγκ του έδωσε τη σκηνή του δυστυχήματος στη μία από τις πραγματικότητες. Η σκηνή που το ζευγάρι βαδίζει και αλλάζει η εποχή είναι εντελώς συναφής με την ανάλογη σκηνή από το «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ» του Ρότζερ Μισέλ. Μέχρι και η αφίσα του παραπέμπει αλλού: στην αφίσα της «Απώλειας» συγκεκριμένα του Τζον Κάμερον Μίτσελ. Και βεβαίως χρησιμοποιεί φανερά το «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» του Γιώργου Τζαβέλα τόσο ως μπαγκράουντ σκηνών όσο και ως μοτίβο για το αν υπάρχει πραγματική αγάπη - αλλά και τους πρωταγωνιστές εκείνης της ταινίας χρησιμοποιεί, συνδέοντάς τους μάλιστα με δεσμούς αίματος με έναν εκ των δύο πρωταγωνιστών.

Με γεια του με χαρά του! Το θέμα είναι: αυτό που τελικά παραδίδει στο κοινό ως ταινία αξίζει τον κόπο να το παρακολουθήσει κανείς ή είναι για τα μπάζα; Η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση. Παρά τα κάμποσα προβλήματά της είναι μια ταινία που βλέπεται και δεν νιώθεις ότι έχασες δύο ώρες από τη ζωή σου ή τα χρήματα του εισιτηρίου. Η ίντριγκα σε κρατάει, ενδιαφέροντα ζητήματα θίγονται που πιάνουν ολόκληρο το φάσμα της σύγχρονης καθημερινότητας και αυτό που παρακολουθείς είναι σινεμά και όχι τηλεόραση. Η μοίρα, η αγάπη, ο έρωτας, η σύμπτωση, η οικογένεια, η δημιουργία, οι συμβιβασμοί, όλα θα τα αναγνώσει ευκρινώς ο θεατής. Και είναι πολύ έξυπνη και λειτουργική η καταγραφή της οικονομικής κρίσης και πως αυτή επηρεάζει τις σχέσεις - συγκρίνεται (έστω, ατυχώς) και με τις ίδιες τις σχέσεις. Η σκηνή που ο Δημήτρης βγαίνει από το ενεχυροδανειστήριο και μπροστά του τρέχουν άντρες των ΜΑΤ έχει πανίσχυρη συμβολική δύναμη. Αλλά και η... μοίρα είναι υπέρ του Παπακαλιάτη καθώς λίγες μόνο μέρες μετά το θάνατο του Χρόνη Μίσσιου ακούμε τον αγαπημένο συγγραφέα να μιλάει στην ταινία. Και το τραγούδι της Δήμητρας Γαλάνη αξίζει.

Τα προβλήματα τώρα: ο Παπακαλιάτης δεν είναι καλός ηθοποιός. Θα μπορούσε το ρόλο του να τον υποδυθεί κάποιος άλλος οπότε αυτομάτως θα είχαμε καλύτερη ταινία - πώς θα πήγαινε όμως εμπορικά; Πέρα όλων των άλλων, αποτελεί και προσωπικό στοίχημα του Παπακαλιάτη να δει πόσο «μετράει» εμπορικά. Υπάρχει μια αίσθηση «επιδερμικού» σε πολλές σκηνές. Δεν μπορείς να έχεις στο καστ κοτζάμ Σπυριδάκη και να μην λέει ούτε μία κουβέντα! Ποιος δίνει στο σκυλί του το όνομα «Μοναξιά»; Και στο δια ταύτα, δεν μένει κάτι στιβαρό, κάτι ουσιαστικό να πάρεις μαζί σου από την ταινία. Πάντως, παρά τα προβλήματά της τούτη η ταινία είναι πολλαπλώς πιο ενδιαφέρουσα τόσο από το «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» όσο και από το «J.A.C.E.». Και ίσως την επόμενη φορά να δούμε κάτι πολύ πιο σημαντικό από τον Παπακαλιάτη.